Maurice Kip

Dag mijn lieve jongen,
Onze "vakantieganger" was er al wat eerder dan ma en ik verwacht hadden. Wij dachten van 7 maart, maar het was al op 24 februari toen hij plotseling aanbelde. Natuurlijk een verrassing.
Hij is hier intussen al enkele weken dus en hij vermaakt zich prima. De computer doet zeker wonderen. Ik hoor hem op dit moment ook lekker kletsen met schoolvrienden en hoor zijn lach regelmatig die me gewoon heel erg doet denken aan jouw lach als je contact had met vrienden of collega's en ook smakelijk kon lachen op die momenten.
Vanmorgen belde je vriendin uit Borculo ook al. We hebben natuurlijk gesproken over onze vakantieganger en ook over een "hockeymeisje"uit Lochem voor wie een speciale hockeywedstrijd was georganiseerd. Dat had ik in een krant gelezen.
Samen hebben we herinneringen opgehaald over jouw "hockeytrutjes" en hoe jullie met elkaar omgingen.
Sommigen daarvan zullen ook alweer kinderen hebben. Want het is in mei straks alweer twintig jaar geleden dat we afscheid van je moesten nemen. En wat is er in die twintig jaar toch veel veranderd en gebeurd in ons leven en in de wereld.
We zijn een uurtje terug van ziekenhuisbezoek van ma voor de pacemakercontrole. Alles lijkt gelukkig goed te werken. Ook een foto van de nieuwe knie gemaakt en dat is even afwachten wat daarvan wordt gezegd.
Na afloop van het bezoek aan het ziekenhuis hebben we jou een bezoek gebracht. Ma heeft weer bloemen ververst door oude weg te gooien en mooie rode roosjes weer neer te zetten. Ze "zorgt"op deze manier nog altijd goed voor jou en ik weet dat je dit heel erg waardeert.
Je bent altijd in haar gedachten Maurice en als het kan, bezoekt ze je nog dagelijks. Dat is straks dus al bijna twintig jaar lang. Sommigen snappen dit wel en anderen weer niet. Daar houden we het ook maar gewoon op. Ieder mens verwerkt dit soort verlies op eigen manier en dat verdient respect.
Ma heeft het eten nu klaar en dus sluit ik af.
Heel veel liefs en een dikke knuffel van ma.
Dag Maurice. 

Dag mijn lieve jongen,
Weer een maand verder. De tijd vliegt gewoon.
Ik ben vanmorgen al bij de voetbalclub geweest om wat schoonmaakwerkzaamheden te doen.
Gisteren zat ik al veel aan vandaag te denken.
Het is namelijk precies een jaar geleden dat mijn zus is overleden en uit haar lijden werd verlost.
Haar overlijden voelde voor iedereen die dichtbij haar stonden min of meer als een bevrijding. We weten gewoon dat dit voor haarzelf zeker zo was.
Onbegrijpelijk ook wel dat er nu weer andere mensen in haar huis wonen en de wereld zonder haar gewoon doordraait.
Natuurlijk denk ik nog regelmatig aan haar en wat ze voor ons gezin vroeger heeft betekend. Daarom zo jammer dat ze nu in het echt geen deel meer uitmaakt van de familie. Ik hoop dat ze nu de rust heeft waar ze zo naar verlangde.
Als er een "boven" bestaat, hoop ik dat je haar een beetje hebt kunnen opvangen. Maar dit "boven" blijft nog altijd de vraag voor veel mensen. Voor mij dus ook een soort van reden om jou hier ook nog mijn berichtjes te sturen.
Vanmorgen werd ik al op tijd door je vriendin uit Borculo gebeld. Ik kon niet niet opnemen, omdat ik druk aan het werk was bij de voetbalclub en mijn jas ergens anders hing. Ik heb intussen al gereageerd.
De afgelopen periode stond in het teken van toneelavonden en de pacemaker van ma. Gelukkig is alles goed gegaan. Nu weer uitkijken naar onze "vakantieganger" uit Thailand die binnenkort weer hier komt.
Van lieve vrienden zal ik binnenkort wel te horen krijgen wat voor geweldige verhalen ze hebben over dat land, waar ze naartoe zijn geweest met vakantie. Ik weet gelukkig al dat ze het het erg mooi hebben gehad in het land met een zo ander ander cultuur dan wij gewend zijn. Te merken aan de gestuurde berichtjes met leuke foto's.
Nu ben je weer een beetje op de hoogte van ons reilen en zeilen.
Heel veel liefs en een dikke knuffel van ma.
Dag Maurice, tot de volgende keer. 

Dag mijn lieve jongen,
Vandaag 21 januari. Het nieuwe jaar 2024 alweer een paar weken oud.
Wel veel gebeurd in korte tijd. Druk geweest met toneelvoorbereidingen. Dat ging dit jaar niet zoals we gewend waren door ziekte en familieomstandigheden.
In het begin buiten ons gezin, maar ma kreeg ook last van verschillende dingen qua gezondheid en kwam in het ziekenhuis terecht met als eindresultaat het aanbrengen van een pacemaker bij haar.
Hopelijk worden nu een aantal klachten minder. Het liefst helemaal weg natuurlijk, maar daar lijkt het op dit moment nog niet helemaal op. Maar hopelijk komt het allemaal in orde.
Ze is op dit moment wel iets beperkt in haar bewegingsvrijheid met haar linkerarm, maar waar nodig probeer ik zoveel mogelijk te helpen.
Het weer is op dit moment ook heel apart. Dan weer sneeuw en vanavond wordt storm verwacht.
Vanmorgen worden gladde wegen voorspeld.
Wat me gisteren opviel op de begraafplaats in Meppel, waren de fakkels op lange stokken die daar overal langs de paden staan. Ook bij jou op het pleintje rondom het grasveld. Ik denk dat het heel indrukwekkend is wanneer deze fakkels over de hele begraafplaats branden. Ma en ik gaan daar zeker even kijken. Het is een soort lichtjesavond dat georganiseerd wordt door Dela, een begrafenis- en crematieorganisatie.
Ma en ik gaan ook altijd naar Wereldlichtjesavond waarbij overleden kinderen worden herdacht, maar dit gebeurt altijd aan de poort van de begraafplaats aan de voorkant.
Hopelijk zal de storm die vanavond verwacht wordt in Nederland geen roet in het eten gooien.
We zullen afwachten.
Ik ga nu een kopje koffie en thee inschenken.
Van krijg je een extra dikke knuffel en een kus.
Dag Maurice. 

Dag mijn lieve jongen,
Vandaag weer de 21ste. Nu van december. De kortste dag en de langste nacht wordt vaak gezegd.
Die korte dagen vind ik weinig aan en ben blij dat we weer langzaamaan naar langere dagen gaan.
Gisteravond op verjaardagvisite geweest bij de overbuurjongen. Voor mij blijft hij altijd nog een jongen, maar hij werd gisteren wel 28 jaar en dus een jongeman.
Zoals ik vaker heb gezegd, is het getal 28 min of meer magisch voor mij. 28 jaar is de leeftijd die jij hebt gehaald. Zo gauw ik het getal 28 hoor, associeer ik dat met jou.
Ik moest het gisteravond ook nog tegen buurjongen zeggen.
Ik moest het gewoon een beetje kwijt.
We kregen het toen ook nog weer even over de periode waarop jij weleens op die jongens paste wanneer ouders ergens naartoe moesten.
Ze vertelden beiden dat ze zich nog wel iets herinnerden van de periode van oppassen en daarbij spelletjes doen. Jij lag dan languit op de grond op je buik om "Mens erger je niet" met de jongens te spelen.
Ze konden toen beiden al heel slecht tegen verlies en dat leidde later op de avond nog tot het vertellen van verschillende leuke anekdotes waarbij we wel weer hebben kunnen lachen.
Een buurjongen van 28.Eigenlijk een man. Maar jij bent voor mij ook nog altijd die jongen van 28 gebleven en het was toch een beetje een vreemde ervaring dat de buurjongen ook 28 jaar is geworden.
Wat was je toch nog maar een "jonkie".
Het weer is slecht. Veel regen.
Niets aan dus. Echt donkere dagen voor Kerst. Letterlijk en figuurlijk kan ik wel zeggen.
Het weer zal op het figuurlijke ook uitwerking hebben.
Komend weekend hebben we drie zondagen in verband met de Kerst.
Dat zijn persoonlijk niet mijn favoriete dagen. En ik weet dat dit voor veel meer mensen het geval is.
Ma heeft toch weer een mooi verlichte en warmte uitstralende kerstboom in de kamer neergezet.
Dat weet ze altijd sfeervol voor elkaar te krijgen met ook andere lampjes en versierselen, maar wat we ook doen of proberen, het gemis blijft zeker altijd wat extra bij dit soort dagen.
Nu wat positief. Onze kleinzoon werd eergisteren al 17 jaar. Ongelooflijk gewoon.
Hij begint ook al een "jongeman" te worden intussen. Helemaal qua postuur. Groot en fors. Hij houdt van basketbal en wat dit betreft past deze sport helemaal bij zijn postuur.
Of er "hierboven" ook speciale feestdagen zijn, weet ik niet. Hopelijk zijn alle dagen daar feestdagen. Daar gaan we hier graag en vaak vanuit.
Ik hoop dat alle mensen "daar" gelukkig zijn en allemaal gelijk.
Heel veel liefs van ons hier en een extra dikke knuffel van ma.
Dag Maurice. 

Dag mijn lieve jongen,
Ik heb gisteren mijn kruit al een beetje verschoten. Had op dat moment de behoefte om je te schrijven, omdat alles me een beetje overviel met het nieuws dat tot me kwam.
Vandaag weer een 21ste. Is en blijft bijzonder.
Buurman zal zo wel langs komen om de bijna dagelijkse wandeling te maken.
Wel een andere buurman die jij hebt meegemaakt, maar ook wel goed hebt gekend.
Ook je vriendin zal zeker weer bellen vandaag.
Het is troosteloos weer.
De vader van je oude schoolgenootje van de basisschool is overleden. Dat is wel nieuws voor je misschien.
Je hebt daar als kind zulke leuke dingen beleefd met leuke herinneringen eraan.
Ma is op dit moment naar de fysio. Ze heeft een nieuwe knie.
Ik moet nu stoppen , want de buurman is er.
Liefs en dikke knuffel van ma. xxx 

Dag mijn lieve jongen,
Het is nog niet de 21ste vandaag, maar ik voel opeens de behoefte mijn gedachten of gevoelens met je te delen.
Dat komt, omdat ik net iets op de computer tegenkwam wat me ontroerde en met jou te maken had.
De aanleiding ervoor was dat ik iets op "Google" zocht wat te maken had met een meisje dat vandaag werd geboren en bij de geboorte overleed. Vandaag precies 25 jaar geleden.
Ik vraag me nu even af of jij Google ook nog hebt meegemaakt of dat je van een andere zoekmachine gebruik hebt gemaakt. Ik heb het vaker gezegd dat er op computergebied zoveel is veranderd.
Maar ik zat dus wat te zoeken op Google of ik iets terug kon vinden over dit overleden meisje en dat bleek inderdaad het geval te zijn.
Toen me dit lukte, kwam het in me op om jouw naam ook weer eens in te tikken daar. Ik heb het wel tussen aanhalingstekens gezet, want anders komt er soms zoveel niet belangrijke informatie te staan.
Ik had dit weleens vaker gedaan, maar was daar nooit echt verder in gegaan.
Natuurlijk kwam ik terecht zag ik dat dit condoleanceregister werd genoemd.
Maar ook kwam ik opeens door een verwijzing op YouTube terecht en zag ik een erg leuk filmpje gemaakt van foto's met muziek van "Angels" van je grote favoriet Robbie Williams. Alleen het horen van dit liedje roept altijd al bepaalde gevoelens bij me op en dan ook nog die foto's erbij met toegevoegde teksten van mensen die jou goed gekend hebben en ook oud-leerlingen.
Hoe ze dit filmpje op deze manier in elkaar hebben gezet, is me een raadsel. Ik zag ook de naam van je broer erbij met iets over "uploaden". De datum van 21 mei 2022 stond erbij. En aan het eind stond de naam van Linda Groot Wassink. Ik ga er maar voor het gemak vanuit dat zij het filmpje heeft verzorgd. Haar naam ken ik nog altijd goed, omdat je ook met haar een goede band had en we later nog contact hadden met haar.
Ik was helemaal onder de indruk van het geheel met leuke foto's en bijbehorende, hartverwarmende teksten.
Hetzelfde geldt natuurlijk voor ma aan wie ik het ook liet zien.
Ik zal je broer nog weleens vragen hoe zoiets tot stand komt en welke rol hij erin speelde.
Nadat ik deze ervaring achter de rug had, zocht ik maar even verder op Google. Daar kwam ik ook het boek van Francien tegen dat genoemd werd en sommige passages naar jou verwezen. Ik had dit boek al eens gelezen en het staat bij ons thuis.
Ik heb op de computer ook weer enkele fragmenten gelezen die op jou betrekking hadden en die werkten echt wel op mijn emoties.
Veel kwam toen weer boven.
En uiteindelijk ook weer "Waarom?"
Op die vraag zullen we nooit antwoord krijgen, maar bij het zien van het filmpje en het lezen van de fragmenten, kwam deze vraag weer heel nadrukkelijk bij me boven.
Nu snap je misschien ook dat ik een dag eerder ben dan anders, want was was helemaal overmand door emoties op dat moment.
Dag Maurice. Liefs en een dikke knuffel van ma.
Tot morgen. 

Dag mijn lieve jongen,
Het is weer de 21ste. Signaal om hier weer een berichtje te plaatsen.
Het is nu echt herfst geworden en gisteren helemaal, omdat het hier de hele dag heeft geregend en hard gewaaid.
Normaal gaan op zaterdag genieten van het voetballen, maar Staphorst speelt vandaag niet en dachten we dat we "vrij" waren van het voetballen. Maar nu blijkt dat de overbuurjongen vanmiddag voetbalt in Meppel, waarvoor hij nu speelt.
Ik realiseer me opeens dat jij hem als kleine jongen hebt meegemaakt en dat hij op dit moment maar enkele jaren jonger is dan jij geworden bent. Ik herinner me dat jij af en toe weleens oppaste als zijn vader en moeder ergens anders naartoe moesten en jij dan spelletjes deed met de beide broertjes.
Beide broertjes zullen vanmiddag aanwezig zijn op het sportpark in Meppel. De ene als voetballer en de andere als toeschouwer.
Ik heb het er weleens over gehad of ze zich jou wel herinnerden. Dat was wel het geval, al had de oudste een beter beeld nog van jou.
Gek dat ik denk dat de tijd dan stilstaat, terwijl dit bij de beide buurjongens dus niet het geval is en bij jou wel. Voor mij in ieder geval.
Beide jongens hebben hun studie al achter de rug en zijn al aan het werk. De jongste is ook druk met jeugd bezig . Ook via scholen waar hij problemen probeert op te lossen voor de schoolgaande jeugd. De oudste is net als je broer druk met financiële administratie.
Op dit moment komt de achterbuurvrouw binnen om de Meppeler Courant te brengen. Ze komt even gezellig bijkletsen en dus laat ik het er hier maar even bij.
Liefs en een dikke knuffel van ma.
Dag Maurice. 

Dag mijn lieve jongen,
Heel raar is het soms. Dan voel ik op de een of andere manier dat iemand hier iets heeft geschreven en dat was ook nu het geval. Eergisteren keek ik daarom toch maar en toen las ik het bericht van Rinze.
Ik heb het vaker gezegd hier: bestaat toeval?
je vraagt je misschien af waarom ik dit nu ook weer eens zeg. Ik zal een poging doen om het je uit te leggen.
Zoals je weet, zijn ma en ik trouwe aanhangers van onze voetbalclub. Daardoor bouw je met sommige mensen een bepaalde vriendschappelijke band op. Zo is er een band ontstaan tussen een moeder van een speler bij Staphorst en ma en hielden ze op Facebook ook wel contact en deelden ze informatie. Sinds kort whatsapp ik ook met haar en delen we ook informatie. Raar eigenlijk dat jij Facebook en WhatsApp helemaal niet gekend hebt, maar dat terzijde.
Sinds het nieuwe seizoen is de zoon van deze vrouw, intussen een soort vriendin geworden, naar HHC in Hardenberg gegaan en hij doet het daar als keeper nu heel goed. Ma en ik vinden dat voor hem en zijn familie geweldig, maar voor onszelf hadden we hem hier graag gehouden. Maar zo lopen dingen nu eenmaal.
Je merkt dat ik al weer aardig begin af te dwalen, maar dat komt dat er dan zoveel tegelijk door mijn hoofd gaat dat ik ook zou willen vertellen.
Maar ik zal je proberen uit te leggen welke relatie er bestaat tussen het bericht van Rinze en deze spelersmoeder.
Zoals ik zei, is haar zoon naar Hardenberg gegaan om te voetballen en in een berichtje vertelde ze dat ze ook kennis had gemaakt met Edwin Evers. Je weet ook vast nog wel dat deze uit Hardenberg kwam.
Als ma en ik de naam van Edwin Evers horen, dan denken wij gelijk aan de prijs die je in het jaar 2000 hebt gewonnen met een wedstrijd die met de radio-uitzendingen van Edwin Evers te maken hadden. Je kon met je klas met de bus naar de radio-uitzending en je kreeg daar je begeerde kuikensloffen die nog altijd op je kamer staan. Ook kreeg je als cadeau een parachutesprong op Texel, waar je met een vriend en een collega gebruik van hebt gemaakt.
Ma en ik hebben hebben nog weer eens wat oude spullen nagekeken in je kamer en we troffen een complete collectie van papieren, knipsels en foto's aan die met dat bezoek te maken hadden. Daar hebben we een aantal foto's van gemaakt en opgestuurd naar onze voetbalvriendin. Ze heeft daardoor een aardig goed beeld gekregen van de manier waarop je deze prijs met je klas won, waarover we summier iets verteld hadden.
En dan opeens dit bericht van je oud-leerling Rinse die opeens naast zijn andere leuke en voor ons fijne anekdotes, met zijn verhaal over de ontmoeting met Edwin Evers komt.
Daarom zei ik al: bestaat toeval?
Rinse praat over meer dan 25 jaar, maar omdat ma en ik alle spullen nog weer eens opgezocht hebben, kwamen we het jaar 2000 tegen en dus is het bijna 25 jaar geleden.
Behalve de opmerkingen over het bezoek aan de studio is het zo fijn te lezen dat Rinse na zoveel jaar nog altijd fijne herinneringen aan jou bewaart en daar voor ons gevoel zo liefdevol over schrijft en de aanleiding het lezen van werkrapporten in het Engels zijn.. Wat kan het toch allemaal vreemd lopen.
Ik heb het wel eerder gezegd dat al jouw oud-leerlingen intussen allemaal al ouder zijn dan jij bent geworden. Voor ons blijf je altijd 28 en als ik dat getal op de een of andere manier hoor, associeer ik dat altijd met jou.
Net als 21.
Vandaag ook weer de 21ste september.
Begin van de herfst zullen de mensen zeggen. Rondom je rustplaats zijn ma en ik al weer bezig met blad harken. Door de sterke wind zien we dat de herfst gaat intreden door de meerdere bladeren die steeds meer neer gaan vallen.
Je vriendin zal vandaag zeker weer gaan bellen. Ook zij herinnert zich het bezoek aan Edwin Evers vast nog wel en dit zal nu zeker ter sprake komen.
Ik hoop dat mijn verhaal je weer duidelijk is. Had er wel veel woorden voor nodig, maar dat weet je nog altijd wel.
Heel veel liefs van ma en natuurlijk ook een dikke knuffel van haar.
Dag Maurice. Een fijne dag verder zou ik gedachteloos bijna schrijven, maar ik neem aan dat TIJD "daarboven" een heel andere betekenis heeft en er een andere invulling aan wordt gegeven.
Nogmaals: dag Maurice. 

Beste Maurice,

Zit voor werk rapportages in het engels door te nemen en moest ineens aan jou denken, mijn Engels leraar op de middelbare school in Lochem. Mooie herinneringen aan die tijd en jouw lessen. Kan me herinneren dat er een keer een spons mijn kant op vloog tijdens de les, haha.
Ook ooit een bezoek gebracht aan 3FM, programma Evers Staat Op. Inmiddels al meer dan 25 jaar geleden...

Had meegekregen dat je helaas veel te vroeg bent overleden maar de herinneringen blijven gelukkig voor altijd. Mooi om te lezen hoe je in de harten van veel mensen voortleeft. 

Dag mijn lieve jongen.
Vandaag is het weer de 21ste. Het is een heerlijke zomerse dag.
Je vriendin heeft al gebeld en we hebben het weer over verschillende onderwerpen gehad. Op het Staringcollege zijn de vakantieweken voorbij. Midden Nederland had als eerste vakantie.
Had een slechte nacht, want ik was mijn rijbewijs kwijt. Maar gelukkig vond ma het terug op een onverwachte plek in de auto, samen met het kentekenbewijs.
Dat was een opluchting kan ik je zeggen, want ik had al een afspraak gemaakt voor een nieuwe rijbewijs. Gelukkig kon ik dat afzeggen.
Ma en ik hebben de toneelboekjes weer rondgebracht voor het komende seizoen. Gisteren de benodigde bewerkingen en wijzigingen al doorgestuurd.
Vroeger kwam je af en toe nog weleens de oude voetbalkantine binnen om een stukje van een toneelrepetitie bij te wonen, maar er is intussen veel veranderd op het sportpark daar, realiseer ik mij. Ik heb het vaker dat ik me afvraag of jij bepaalde veranderingen in bijvoorbeeld het verkeer ook nog meegemaakt hebt.
Zo denk ik aan de fietsbrug bij Meppel.
Natuurlijk blijft de wereld veranderen.
Ik ga nu stoppen, want ma en ik zijn uitgenodigd bij Roel en Margriet om een hapje mee te eten.
Daarom van liefs van ma en een dikke knuffel van haar voor jou.
Dag Maurice. Voelt fijn je naam weer eens te noemen. 

Dag mijn lieve jongen,
Vanmiddag op bezoek geweest bij je vriendin in Borculo.Ze was jarig en ze had ma en mij ook uitgenodigd om dit te vieren.
Daar hebben we graag gebruik van gemaakt en we hebben een heel gezellig feestje gehad.
Natuurlijk denk ik dan dat jij daar eigenlijk aanwezig moest zijn, maar ik moet dan alles maar weer verstandelijk benaderen.
Maar we zijn blij dat we er zijn geweest.
Jammer dat Esther er niet kon zijn. We hadden haar graag ook eens weer willen zien.
De weg daar naartoe en terug geeft altijd speciale gevoelens. Dat jij deze weg zo vaak hebt afgelegd, ervaren we ook als bijzonder en dan vraag je je af hoe je dit jaren volhield.
Omdat de weg naar Lochem via Laren was afgesloten, hebben we een mooie "rondreis" van de omgeving rondom Lochem moeten maken.
Liefs en dikke knuffel van ma.
Dag Maurice. 

Dag mijn lieve jongen,
Vandaag weer de 21ste. Dus weer hier weer present om je een berichtje te sturen.
Op 12 ben je geboren en op 21 van ons weggegaan. Nu ik daarover nadenk, is het het in de getallenreeks het omgekeerde en zo eigenlijk ook bij geboorte en overlijden het omgekeerde.
Bij zowel aan je geboorte als aan je overlijden bewaar ik natuurlijk altijd speciale herinneringen.
En helemaal aan de tijd die er tussen ligt. Mijn geliefde Groninger zanger Ede Staal noemde het Credo: "Mien bestoan".
Ik moet er maar niet te diep ingaan, want anders word ik er weer erg verdrietig door, omdat er zoveel herinneringen bovenkomen. Zowel mooie als verdrietige. Een mooie herinnering die anderen nog aan je hebben, hoorden ma en ik gistermiddag.
Gisteren kregen we onverwacht bezoek bezoek van onze buurtgenoot Marga die kwam kijken hoe het met ma en haar ondergane knieoperatie ging.
Ook kwam jij ter sprake en haar oudste zoon met wie jij het ook altijd goed kon vinden toen jullie allebei nog thuis waren. Hij is nog altijd onder de indruk van de hele gang van zaken bij je begrafenis volgens zijn moeder.
Wat echt heel nieuw voor ons was, was het verhaal van Marga dat ze ons gisteren vertelde.
Ze vertelde ons dat ze jou in Engeland totaal onverwacht had ontmoet tijdens hun vakantie in Engeland toen jij daar studeerde.
Dat voelde zo speciaal. Voor ma en mij was dit verhaal totaal onbekend, maar daarom extra fijn om het te horen.
Wat ma en ik ons wel herinneren is het verhaal van haar dat jij altijd bij hun langskwam om voor de gezelligheid even een sigaretje te roken terwijl wij altijd geloofd hebben dat jij toen niet rookte.
Af en toe voor de gein of gezelligheid een sigaartje bij en met Fokke.
Je vriendin zal vandaag ook wel weer bellen. Binnenkort brengen we haar een bezoek, omdat ze ons weer uitgenodigd heeft voor haar verjaardag.
We hebben haar vorig jaar augustus voor het laatst gezien bij de crematie van haar moeder. Dat was voor ma extra spannend, omdat ze toen voor het eerst in een automaat moest rijden. Ze is daarin nu een volleerde chauffeuse.
We komen zo bij je om je een bosje rozen te brengen die ma gisteren voor je kocht.
Heel veel liefs en dikke knuffel van ma.
Dag Maurice. Tot de volgende keer. 

Ja natuurlijk even stilstaan bij jouw geboortedag. 48? Onvoorstelbaar eigenlijk. Helaas hebben we 19 jaar geleden al afscheid van je genomen. 19 jaar... ook als de dag van gisteren gewoon.
Je staat gewoon op mijn verjaardagskalender hoor! Voor altijd...

Cheers in heaven! 

Dag mijn lieve jongen,
Vandaag weer een speciale dag . Je bent jarig vandaag. Ik zou je graag willen feliciteren met je verjaardag en dit is denk ik de enige plek waar het nog kan. Dan maar op deze wijze. 48 jaar zou je zijn geworden Waar is de tijd gebleven.
Alle oud-leerlingen van jou zijn intussen al ouder dan jij bent geworden. Vreemd gevoel als ik daarover nadenk.
Vanmorgen al bezoek gehad van Cissy, bij wie we afgelopen zaterdag ook waren geweest vanwege Hendrik zijn verjaardag. Hij zou 70 jaar zijn geworden. Hij kwam altijd trouw bij ons ook op jouw verjaardag. Hopelijk hebben jullie elkaar "boven" ook weer gevonden. Ga je daar ook weer op kamp? Prachtige herinneringen bewaren we daar nog aan en helemaal wanneer ik af en toe foto's van die tijd tegenkom.
Vanmiddag en vanavond zullen er nog mensen komen, verwachten wij.
Kaarten waren er gisteren al en misschien zitten die vandaag ook wel bij de post.
We wachten af hoe de dag verder verloopt.
Extra dikke knuffel van ma voor je verjaardag.
Dag Maurice 

Dag mijn lieve jongen,
Vandaag weer een 21ste. Nu alweer van juni. Begin van de zomer. We zitten daar eigenlijk al in, omdat het al een groot aantal dagen erg warm is en erg droog buiten.
Gisteravond heeft het kort wat geregend en werkte gewoon bevrijdend.
Een uur geleden heb ik weer met je vriendin een telefoongesprek gevoerd. We hebben het veel gehad over over onze gezondheid en met name over pijn na een nieuwe knieprothese zoals nu bij ma speelt. Ik ga daar hier maar niet verder op in.
Ook hebben we het nog gehad over Esther en haar studie aan Windesheim en over Jos die jouw studiebegeleider toen ook was. Dat zal nu wel ongeveer 25 jaar geleden zijn geweest.
Het blijft toch fijn dat ze ons elke maand op de 21ste blijft bellen, waarbij vele onderwerpen de revue vaak passeren.
Straks gaan we de planten en bloemen op je graf weer verzorgen.
Dat moet elke dag gebeuren en vooral nu met deze hitte.
Het zijn nu vooral mooie, bloeiende planten die hun best doen om het er zo "feestelijk" mogelijk bij je uit te laten zien.
De roos die je van je oud-leraar Engels kreeg met één bloem heeft er nu meer bloemen en ziet er prachtig uit en ook de andere planten van andere vrienden zien er prachtig uit en zo kleurrijk. Dit laatste past helemaal bij jou.
Bij het woord "kleurrijk" komen zoveel herinneringen bij me boven die me vrolijk en verdrietig tegelijk maken. Vrolijk omdat het warme herinneringen zijn en verdrietig, omdat het gevoel van gemis weer boven komt en de "waaromvraag" weer een sterke rol gaat spelen. Dat gevoel kan ik met geen woorden beschrijven, dat kun je alleen maar voelen. Daar zijn geen woorden voor. Het heimweegevoel komt er wat in de buurt, maar is zeker niet de juiste omschrijving.
Heb je de verjaardag van mijn broer Jan ook meegevierd. Afgelopen maandag was hij jarig. Jullie twee hadden voor mijn idee veel overeenkomsten. Vooral de manier waarop je in het leven kon staan.
Dan heb je misschien ook al je best gedaan voor onze zus die blij was om ook bij jullie te zijn.
Toch fijn om dat beeld een beetje te hebben zodat ik het gevoel heb dat jullie het "daarboven" fijn en goed hebben samen.
Daarom ook fijn je deze "berichtjes" nog altijd te sturen.
Alleen jammer dat je ze niet meer beantwoordt.
In gedachten ben je nog altijd bij ons.
Ik sluit nu af om met ma richting Meppel te gaan naar de begraafplaats om de bloemen en planten daar zo lang mogelijk in leven te houden door hun dorst te lessen.
Heel veel liefs en een extra dikke knuffel van ma.
Dag Maurice. Tot de volgende keer. 

Dag mijn lieve jongen,
Vandaag ook een gedenkwaardige dag.
26 mei is de dag dat je werd begraven.
Doordat een weg was afgesloten, moesten we ergens anders langs om bij jou te komen om de bloemen te verzorgen. We reden nu weer langs het gebouw van waaruit je werd begraven en waar de uitvaartdienst was.
Wat een drukte was het toen en het was prachtig weer. Gewoon een een zomerse dag.
In gedachten loop ik nu de route weer in het bijzijn van de honderden mensen die jou de laatste eer kwamen brengen.
Dat het nu al 19 jaar is geleden, is ongelooflijk.Nog altijd staan er bloemen en helemaal deze week weer, omdat andere mensen jou niet vergeten op 21 mei.Vandaag ook nog weer van vrienden die daartoe op 21 niet in staat waren.
Ook je "old English teacher" van de middelbare school vergat je ook dit jaar niet.
Het is vandaag ook een zonnige dag, maar lang niet zo warm als 19 jaar geleden.
Komend weekend is het Pinksteren.
Dat zal het 19 jaar geleden ook ongeveer zo zijn geweest, omdat dit altijd tien dagen na Hemelvaart is.
Liefs en dikke knuffel van ma.
Dag Maurice. 

Dag mijn lieve jongen,
Vandaag dus weer de 21ste. Nu mei en dus 19 jaar geleden dat je afscheid van ons nam.
Er zijn gelukkig nog altijd mensen die aan jou denken en meeleven en dit ons laten weten in de vorm van bezoek, post, email, Facebook of bloemen op je graf.
Vandaag ook weer bezoek gehad. Vanmorgen van je vriend van toen met zijn vrouw en drie kinderen.
In jouw tijd van vriendschap met hem had jij je dit nooit kunnen voorstellen, maar het leven gaat natuurlijk door. Ales verandert.
Natuurlijk misten we Hendrik ook. Hij "woont" nu ook bij jou, neem ik gemakshalve maar aan. Met zijn vrouw hebben we vandaag nog weer veel herinneringen opgehaald over de weekendkampen die Hendrik altijd organiseerde voor de sportschool en wij weten dat jij daar ook enorm van kon genieten en je inspande om het te doen slagen, omdat jij ook wilde dat mensen konden genieten van wat Henrik allemaal bedacht had. De sportschool en alles wat daarmee te maken had, was jou erg dierbaar. Ook het gezellig samenzijn bij Hendrik en Cissy aan de grote tafel kwam uiteraard ter sprake. Op dat moment waren we met zijn drieën en hebben we verschillende leuke herinneringen opgehaald over de goede oude tijd bij de familie in Willemsoord.
Natuurlijk heb ik gesproken met je vriendin uit Borculo. De "keidagen" kwamen ook ter sprake en veel dingen die daarmee te maken hadden, passeerden de revue.
Ook vertelde ze dat je broer op Facebook iets heel moois had geplaatst dat met Robbie Williams en heel speciale beelden van lokalen in Lochem te maken had.
Vanmiddag kreeg ik het filmpje van je broer toegestuurd en het ontroerde ma en mij zeer.
Fijn dat er nog meer mensen vanmiddag op bezoek zijn geweest. Ook onze oud-buren van wie wij altijd veel steun hebben gehad. Hij heeft samen met ons alles meegemaakt toen wij het rampzalige bericht van je overlijden kregen en heeft ook letterlijk en figuurlijk veel meegevoeld.
En zo kwam het bezoek gelukkig niet allemaal tegelijk, omdat ma redelijk in de lappenmand zit.
Op dit moment zitten we met zijn tweetjes onder de overkapping. Dat is gewoon een echte huiskamer waar we ook de hele dag hebben gezeten.
Hoe lang we hier nog met zijn tweetjes zijn vanavond, weet ik niet, maar er komen vast nog mensen op bezoek.
Daarom sluit ik nu maar rustig af om niet abrupt te hoeven stoppen.
Ik dank Wilma Hovers voor haar spontane reactie, omdat ik haar niet op een andere manier kan bedanken.
Bij de anderen lukt dat wel.
Heel veel liefs en een extra dikke knuffel van ma.
Dag Maurice. 

Het is toch steeds ongeloof,ook na 19 jaar,je kan alles gaan bedenken ,het had zo mooi kunnen zijn,maar dat is niet uitgekomen,helaas zijn dan dromen zijn bedrog,heel jammer en pijnlijk,maar je hebt wel het gevoel dat Maurice er nog steeds bij is,veel liefs en sterkte . 

Beste vader van Maurice. Ik ken U niet maar zie berichten over Uw zoon op facebook bij Wilma Wesseling. En zodoende ook uw herinneringen. Wat schrijft u prachtig over Uw zoon,heel ontroerend. Ik heb een zoon, hij is 55 jaar.Hij reed ook wel eens op de motor.ik moet er niet aan denken hem te verliezen. Ik wens U en uw vrouw veel sterkte. Groeten van Wilm Hovers Lochem 

Dag mijn lieve jongen,
Vandaag inderdaad, zoals Wilma al zei: vrijdag na Hemelvaart.
Deze dag zal voor altijd in onze geheugen zijn gegrift.
De datum verschuift inderdaad, maar die vrijdag na Hemelvaart blijft ons altijd bij.
Deze avond lijkt wel precies hetzelfde als 19 jaar geleden.
Ma en ik rustig thuis, wachtend op jouw komst, omdat je nog door wilde naar je vrienden in Steenwijk.
In plaats van jouw thuiskomst zien ma en ik een politieauto voor onze deur stoppen. Ergens voel je dat er iets niet in orde is, maar ik hoopte in gedachten dat het die politieagent was waar jullie veiligheidslessen voor de motor van hadden gehad en hij hier kwam om informatiemateriaal te brengen voor een nieuwe cursus. Maar de werkelijkheid was zo anders. Een dreun die zo hard aankwam en waarvan ik de gevolgen nog steeds niet onder woorden kan brengen en ook nooit zal kunnen.
Onze thuissituatie is nu wat anders. Afgelopen week was zo anders. Ma drie weken geleden een hele nieuwe kunstknie gekregen met een verbluffend snel herstel. Maar deze week kwam de dreun dat ze voor haar oude kwaal weer een aantal dagen in het ziekenhuis terechtkwam.
Je begrijpt dat het voor haar een soort van "Bevrijdingsdag" was dat ze deze avond toch thuis kan zijn.
Vanmiddag kwam het berichtje van de dokter dat ze toch naar huis mocht gaan.
Nu zitten we hier zwijgend bij elkaar. Ik tikken en mijn gedachten wat onder woorden brengend en ma die stil en verdrietig voor zich uitkijkt en aan jou denkt en aan het rampzalige bericht van 19 jaar geleden. Haar been gestrekt op de ligstoel vanwege de pijn die er nu wel is in haar knie, maar zeker ook in haar hart. Nooit weet een buitenstaander en ook ik niet wat er door haar heen gaat als moeder die nog steeds haar kind mist.
Ook ik heb af en toe van die momenten dat het tot me doordringt dat het zo vreemd is dat we je NOOIT in het echt weer zullen treffen. Heel af en toe kom je bij me nog weleens voor in een droom.
Maar bij het gevoel van "nooit meer jou zien" gaan zoveel vreemde gevoelens van heimwee, onmacht en onrecht door mijn lichaam. Dat is niet onder woorden te brengen en geven me dan zo'n verdrietig gevoel. Altijd blijft de "waaromvraag" en waarom jij?
Ik weet ondertussen ook wel dat de klok niet meer terug te draaien is en de wereld gewoon doordraait, maar we denken op een moment als dit extra aan jou en wat je overkomen is.
Gelukkig weten ma en ik dat je niet bent overleden aan de gevolgen van het motorongeluk dat je overkwam. Dat we dat een jaar later pas hoorden , kwam achteraf door de gebrekkige communicatie door de politie die zelf niet op de hoogte was van wat er echt was gebeurd. In elk geval bij de agent die ons op de hoogte kwam stellen van het verschrikkelijke nieuws.
Ik kon mijn "ei" voor dit moment even weer kwijt. Jij zou zeker zeggen: "Dat kan toch ook alleen maar, omdat jezelf een Kip bent.
Heel veel liefs en extra dikke knuffel van ma.
Dag Maurice.